საზოგადოების ნაწილი მიიჩნევს, რომ ოჯახური ძალადობის წინააღმდეგ პირველ რიგში თვით მსხვერპლმა უნდა ამოიღოს ხმა და არა სოციალურმა სამსახურებმა ან საზოგადოებამ.

ოჯახური ძალადობა არის ოჯახში ერთი წევრის მიერ მეორის უფლებების დარღვევა ნებისმიერი ზეწოლის სახით. ეს არ ხდება ერთ დღეში, ერთ კვირაში, ურთიერთობები დროის განმავლობაში იცვლება და საბოლოოდ შეიძლება მუდმივ ძალადობად ჩამოყალიბდეს. სწორედ იმიტომ, რომ  შემთხვევები ოჯახურ გარემოში ვლინდება, საზოგადოების არც ისე მცირე ნაწილი მიიჩნევს, რომ ასეთ დროს გაჩუმება სჯობს, რადგან 'ეს ოჯახის საქმეა' და პირველ რიგში მსხვერპლმა უნდა ამოიღოს ხმა. მე კი ასეთ შეხედულებას არ ვიზიარებ, რადგან თავს საზოგადოების იმ ინდივიდად მივიჩნევ, რომელიც თანაბრად უნდა იბრძოდეს როგორც საკუთარი, ასევე სხვათა ინტერესების დასაცავად.
დამოკიდებულება 'რა ჩემი საქმეა' სწორი მიდგომა და გამოსავალი არასდროს არის. დიახაც რომ ჩვენი საქმეა, რადგან ჩვენ ერთ მთლიან სამყაროში ვცხოვრობთ, რადგან დღეს თუ მე არ ამოვიღებ ხმას, არ ვიცი რა შედეგი მოჰყვება ამას ხვალ. განსაკუთრებით შემზარავია ისტორია ძალადობის მსხვერპლისა, რომელიც საზოგადოების ამ გულგრილმა დამოკიდებულებამ იმსხვერპლა.  ხანგრძლივი ფიზიკური ძალადობის შემდეგ, 36 წლის ქალბატონი მეუღლემ სიცოცხლეს გამოასალმა. როგორც მოგვიანებით გაირკვა, იტალიურ ეზოში მცხოვრებთათვის ჩვეული ამბავი იყო მეზობლის ბინიდან გამოსული აურზაური და ის ფაქტიც, რომ მეუღლე ქალზე ფიზიკურად ძალადობდა. მეზობლები თვლიდნენ, რომ უფლება არ ჰქონდათ ცოლ–ქმრის ჩხუბში ჩარეულიყვნენ, რადგან მეუღლეების ჩხუბი მხოლოდ „მათი პირადი საქმეა“.  აი, ამ მიდგომამ ადამიანის სიცოცხლეც შეიწირა და სამწუხაროდ, ჩვენს ქვეყანაში ჩატარებული გამოკვლევები გვიჩვენებს, დაახლოებით გამოკითხულთა 25% თვლის, რომ ოჯახში ძალადობა მხოლოდ ოჯახის საქმეა და გარეშე პირებს მასში ჩარევის უფლება არ აქვთ. მე კი დანამდვილებით შემიძლია იმის თქმა, რომ პასუხისმგებლობა ჩვენზე, გარშემომყოფებზეა, არავინ იცის, რა ხდება მსხვერპლის გულში, რატომ ვერ ამბობს, რატომ ვერ რისკავს, როგორ უნდა სიმართლის თქმა, მაგრამ რა აშინებს, ამიტომ ვფიქრობ, გვაქვს უფლება ასეთ შემთხვევაში გავაკეთოთ ის, რაც უკეთესია, მივმართოთ სოციალურ სამსახურებს, გამოვიჩინოთ მცირედი ყურადღება მაინც, იქნებ ჩვენ ვინმეს სიცოცხლეც კი ვიხსნათ...
ამდენად, მიმაჩნია, რომ ოჯახური ძალადობის ხილვისას გაჩუმება უზომოდ სარისკოა და ასეთ დროს უმოქმედობით ჩვენ უკვე ვმოქმედებთ და საფრთხეში ვყრით ადამიანებს...