უძველესი დროიდან დღემდე მსოფლიოს უამრავი დაპირისპირება ახსოვს. მიუხედავად იმისა, რომ მსოფლიო და ეროვნული ისტორიის სახელმძღვანელოებისა და ისტორიული წყაროების უმრავლესობა ერების სიდიადის წარმოჩენის მთავარ აქცენტს ომების როლზე აკეთებს, წარსულში უამრავი შემთხვევა ყოფილა, როდესაც ხალხმა კონფლიქტის მოგვარების საქმეში ძალადობრივ ომს სხვა მეთოდები არჩია. დღეს, როცა აღარ ვცხოვრობთ ბრძოლების გარემოცვაში, ურთიერთობების მოგვარების არაძალისმიერი მეთოდი - სიტყვიერი მოლაპარაკება ასრულებს მნიშვნელოვან როლს მხარეთა შეთანხმებაში.
ის, რასაც საომარი მოქმედებების გარეშე დაკარგული ტერიტორიების დაბრუნება ჰქვია, ადვილი და ყოველთვის მიღწევადი არ არის, მაგრამ არც შეუძლებელი და არარსებული, რადგან უახლესი ისტორია ამის ბევრ მაგალითს გვინახავს. არაძალადობრივი ბრძოლის ერთ-ერთი ყველაზე თვალსაჩინო მაგალითი მაჰათმა განდის მიერ ინდოეთში ათწლეულების მანძილზე წარმოებული ბრძოლაა, რომელმაც ბოლოს ბრიტანეთის იმპერია აიძულა, ინდოეთის ოკუპაციაზე უარი ეთქვა. განდიმ მშვიდობიანი გაფიცვისკენ მოუწოდა ხალხს.ადგილობრივი მრეწველობის აღორძინების მიზნით,მან ბოიკოტი გამოუცხადა ბრიტანულ ნაწარმს. პროტესტმა შედეგი გამოიღო-1947 წელს ინდოეთი დამოუკიდებელი სახელმწიფო გახდა. ასევე ძალიან საინტერესოა ეკვადორისა და პერუს შემთხვევა, როცა 1941 წლის ომის შემდეგ კონფლიქტი წარმოიშვა სასაზღვრო ზოლთან დაკავშირებით. 1998 წელს სახელმწიფოების პრეზიდენტებმა ხელი მოაწერეს სამშვიდობო ხელშეკრულებას. მას შემდეგ, რაც შეთანხმებას მოეწერა ხელი ამ ორ ქვეყანას შორის, აღნიშნულ სადავო ტერიტორიასთან დაკავშირებით, აღარ ყოფილა არც ერთი შეიარაღებული კონფლიქტი.
არაძალადობრივი ბრძოლა გარკვეული სტრატეგიით, ძალადობის გარეშე, სიტყვითა და გონებით წარმოებული ომია, რომელიც ბევრად უფრო სამართლიანია და ყველას უტოვებს გამარჯვების მოპოვების შანსს. ჩვენს ქვეყანაშიც, რომელსაც დაკარგული აქვს ტერიტორიები, რომელმაც თავის თავზე გამოცადა ძალადობის სისასტიკე, რომელსაც დღემდე ახსოვს ომისგან მოყენებული ფიზიკური თუ მორალური ზარალი, რწმენა იმისა, რომ დაკარგულის დაბრუნება მსხვერპლის გარეშეა შესაძლებელი, უდიდეს იმედსა და ბიძგს მოგვცემს...
ის, რასაც საომარი მოქმედებების გარეშე დაკარგული ტერიტორიების დაბრუნება ჰქვია, ადვილი და ყოველთვის მიღწევადი არ არის, მაგრამ არც შეუძლებელი და არარსებული, რადგან უახლესი ისტორია ამის ბევრ მაგალითს გვინახავს. არაძალადობრივი ბრძოლის ერთ-ერთი ყველაზე თვალსაჩინო მაგალითი მაჰათმა განდის მიერ ინდოეთში ათწლეულების მანძილზე წარმოებული ბრძოლაა, რომელმაც ბოლოს ბრიტანეთის იმპერია აიძულა, ინდოეთის ოკუპაციაზე უარი ეთქვა. განდიმ მშვიდობიანი გაფიცვისკენ მოუწოდა ხალხს.ადგილობრივი მრეწველობის აღორძინების მიზნით,მან ბოიკოტი გამოუცხადა ბრიტანულ ნაწარმს. პროტესტმა შედეგი გამოიღო-1947 წელს ინდოეთი დამოუკიდებელი სახელმწიფო გახდა. ასევე ძალიან საინტერესოა ეკვადორისა და პერუს შემთხვევა, როცა 1941 წლის ომის შემდეგ კონფლიქტი წარმოიშვა სასაზღვრო ზოლთან დაკავშირებით. 1998 წელს სახელმწიფოების პრეზიდენტებმა ხელი მოაწერეს სამშვიდობო ხელშეკრულებას. მას შემდეგ, რაც შეთანხმებას მოეწერა ხელი ამ ორ ქვეყანას შორის, აღნიშნულ სადავო ტერიტორიასთან დაკავშირებით, აღარ ყოფილა არც ერთი შეიარაღებული კონფლიქტი.
არაძალადობრივი ბრძოლა გარკვეული სტრატეგიით, ძალადობის გარეშე, სიტყვითა და გონებით წარმოებული ომია, რომელიც ბევრად უფრო სამართლიანია და ყველას უტოვებს გამარჯვების მოპოვების შანსს. ჩვენს ქვეყანაშიც, რომელსაც დაკარგული აქვს ტერიტორიები, რომელმაც თავის თავზე გამოცადა ძალადობის სისასტიკე, რომელსაც დღემდე ახსოვს ომისგან მოყენებული ფიზიკური თუ მორალური ზარალი, რწმენა იმისა, რომ დაკარგულის დაბრუნება მსხვერპლის გარეშეა შესაძლებელი, უდიდეს იმედსა და ბიძგს მოგვცემს...
No comments:
Post a Comment