საქართველოს მონაწილეობა საერთაშორისო მისიებში ხშირად გამხდარა საზოგადოებრივი მსჯელობის საგანი დადებით თუ უარყოფით კონტექსტში. სწორედ ნატოს პოლიტიკის უსიტყვო მხარდაჭერა და მის მისიებში მონაწილეობაა მასთან დაახლოების ერთ-ერთი გზა, რაც ჩვენთვის პრიორიტეტულია. დასავლური ინტეგრაციის და ჯარის ბრძოლისუნარიანობის ამაღლების სურვილი გვიბიძგებს ასეთ ოპერაციებში მონაწილეობისკენ, თუმცა არ უნდა დავივიწყოთ ამ ყველაფრის მეორე მხარე და ის არასასურველი შედეგები, რომელთა წინაშეც შეიძლება აღმოვჩნდეთ.
სამშვიდობო მისიებში მონაწილეობა საკმაოდ სახიფათო საქმიანობაა. საქართველო კი 1999 წლიდანაა ჩართული და ბევრგან მიუღია მონაწილეობა: კოსოვო, ერაყი, ავღანეთი...ამ მონაწილეობის მანძილზე დიდი მსხვერპლის გაღება გახდა საჭირო, დაიღუპა 29 და დაიჭრა ბევრად მეტი, რაც არც ისე უმნიშვნელო მაჩვენებელია ისეთი პატარა ქვეყნისთვის, როგორიც საქართველოა. დანაკარგის გარდა, ვფიქრობ, ასევე მიუღებელია კონტიგენტის სიდიდე. ფაქტია, რომ ჩვენი ქვეყნის ევროპული არჩევანი და სწრაფვა ნატოსა და ევროკავშირში გაწევრიანებისკენ, ქვეყანას გარკვეულ ვალდებულებებსაც აკისრებს, მაგრამ ჩვენ ყველაზე დიდი კონტიგენტი გვყავს არაწევრ ქვეყნებს შორის და თითქოს იმაზე მეტ ვალდებულებას ვიღებთ, ვიდრე გვაკისრია. მაგალითად, ნატოს ბევრ წევრს გაყვანილი ყავს ჯარები საბრძოლო ბაზებიდან, არაწევრ აზერბაიჯანს კი მხოლოდ 90 სამხედრო ჰყავს გაგზავნილი და ისიც არასაბრძოლო ოპერაციებისთვის. ამასთანავე ისიც საკითხავია, არის თუ არა ეს მისიები მართლა სამშვიდობო, როგორც მას იხსენიებენ? რამდენად ღირს ადამიანების ხოცვაში მონაწილეობის მიღება და სისხლის ფასად დამყარებული "დემოკრატია"? ასეა თუ ისე, წარსულის გამოცდილებამ გვიჩვენა, რომ საქართველოსგან გაღებულმა მსხვერპლმა ვერ უზრუნველყო დახმარება თუნდაც 2008 წლის აგვისტოში. როდესაც ჩვენს ქვეყანას განსაკუთრებით უჭირდა, დასავლეთს არ გამოუჩენია სათანადო ყურადღება...
ამდენად, საქართველოს არ გააჩნია არანაირი გარანტია იმისა, რომ საჭიროების შემთხვევაში მივიღებთ თავგანწირვის საზღაურს. ხოლო სანამ ეს გარანტია არ გვექნება, ვფიქრობ, ჩვენი ქვეყნისთვის უაზრო რისკია ასეთი თავდადება!
სამშვიდობო მისიებში მონაწილეობა საკმაოდ სახიფათო საქმიანობაა. საქართველო კი 1999 წლიდანაა ჩართული და ბევრგან მიუღია მონაწილეობა: კოსოვო, ერაყი, ავღანეთი...ამ მონაწილეობის მანძილზე დიდი მსხვერპლის გაღება გახდა საჭირო, დაიღუპა 29 და დაიჭრა ბევრად მეტი, რაც არც ისე უმნიშვნელო მაჩვენებელია ისეთი პატარა ქვეყნისთვის, როგორიც საქართველოა. დანაკარგის გარდა, ვფიქრობ, ასევე მიუღებელია კონტიგენტის სიდიდე. ფაქტია, რომ ჩვენი ქვეყნის ევროპული არჩევანი და სწრაფვა ნატოსა და ევროკავშირში გაწევრიანებისკენ, ქვეყანას გარკვეულ ვალდებულებებსაც აკისრებს, მაგრამ ჩვენ ყველაზე დიდი კონტიგენტი გვყავს არაწევრ ქვეყნებს შორის და თითქოს იმაზე მეტ ვალდებულებას ვიღებთ, ვიდრე გვაკისრია. მაგალითად, ნატოს ბევრ წევრს გაყვანილი ყავს ჯარები საბრძოლო ბაზებიდან, არაწევრ აზერბაიჯანს კი მხოლოდ 90 სამხედრო ჰყავს გაგზავნილი და ისიც არასაბრძოლო ოპერაციებისთვის. ამასთანავე ისიც საკითხავია, არის თუ არა ეს მისიები მართლა სამშვიდობო, როგორც მას იხსენიებენ? რამდენად ღირს ადამიანების ხოცვაში მონაწილეობის მიღება და სისხლის ფასად დამყარებული "დემოკრატია"? ასეა თუ ისე, წარსულის გამოცდილებამ გვიჩვენა, რომ საქართველოსგან გაღებულმა მსხვერპლმა ვერ უზრუნველყო დახმარება თუნდაც 2008 წლის აგვისტოში. როდესაც ჩვენს ქვეყანას განსაკუთრებით უჭირდა, დასავლეთს არ გამოუჩენია სათანადო ყურადღება...
ამდენად, საქართველოს არ გააჩნია არანაირი გარანტია იმისა, რომ საჭიროების შემთხვევაში მივიღებთ თავგანწირვის საზღაურს. ხოლო სანამ ეს გარანტია არ გვექნება, ვფიქრობ, ჩვენი ქვეყნისთვის უაზრო რისკია ასეთი თავდადება!
No comments:
Post a Comment